واقعیت هایی چند در رابطه با پژو :
گروه پی اس ای پیشتر با اسم PSA پژو سیتروئن شناخته می شده است و حتی اگر باز هم به عقب تر برویم به شکلی ساده با نام پژو شناخته می شده است .
اتوموبیل سازی که تا سه سال قبل یک دفتر در کشور ایالت متحده داشته است و با این حال آخرین دفعه ای که اتوموبیل جدیدش را در همین کشور فروخته است در سال ۱۹۹۱ بوده است .
این خودروساز فرانسوی، به ظاهر به‌دلیل حفظ هماهنگی خود با قوانینی زیست‌محیطی داخلی امریکا، به مدت ۲ دهه پس از عقب‌نشینی ناامیدانه‌اش از سواحل این کشور، همچنان خانه کوچکی را در دیترویت به خود اختصاص داده بود؛ امّا در یکی از روزهای دوره دوم ریاست جمهوری باراک اوباما، احتمالاً یک نفر به این موضوع اشاره کرد که امکان استفاده از «اینترنت» نیز برای این منظور وجود دارد و در نتیجه، این دفتر کوچک پژو نیز بسته شد.
اکنون شنیده‌ها حاکی از آن است که «گروه PSA» قصد دارد تا به عنوان یک کمپانی حمل‌ونقل به منظور کرایه خودروهای الکتریکی و فعالیت‌هایی مانند آن، دوباره به خاک امریکا بازگردد. حضور در بازار امریکا چیزی است که از هر خودروساز مدرنی انتظار می‌رود که درگیر آن شود، ولی لازمه آن ساختن خودروها و تراک‌هایی مناسب و با کیفیت بالاست. از آن گذشته، جا افتادن و مقبولیت یک برند در بازار، موضوعی است که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت.
در بهترین حالت، PSA با فروش خودروهای معمولی به آدم‌های معمولی به بازار ایالات متحده باز خواهد گذشت. البته قرار گرفتن در پشت فرمان مدل‌هایی چون ۵۰۸ GT و کراس‌اورهای سیتروئن با نشان DS می‌تواند تجربه‌ای لذت‌بخش نیز باشد، ولی در حالت کلی، باید گفت که این کمپانی برای جلب‌توجه مشتریان امریکایی چندان آماده نیست. شاید کمتر کسی در بین خریداران خودرو در امریکا حاضر شود که پولی را که می‌تواند برای داشتن بک ب‌ام‌و ۳۲۸i هزینه کند، برای واگن فرانسوی دیزل دیفرانسیل جلو صرف کند. امّا پژو هم خودروهای خوبی می‌سازد و چرا کسی باید از وجود تعداد بیشتری از خودروهای خوب در بازار ناراحت شود؟!
اگر کمپانی تسلا را به عنوان یک استثنا درنظر بگیریم، در واقع، مشکل PSA در عدم داشتن شبکه نمایندگی‌های مناسب است. سالهای زیادی از زمانی که هر کسی می‌توانست یک برند را بدون داشتن یک شبکه نمایندگی‌ها با موفقیت در ایالات معرفی کند، گذشته است؛ آن هم یک شبکه گسترده نمایندگی از همان روز اول، پشتیبانی محصولات را به عهده گیرد. نمونه چنین حالتی در حال حاضر در بازار امریکا، مدلی مانند سوزوکی کیزاشی است. جک باروث (Jack Baruth) از مجله Road and Track در تجربه خود از نمایندگی‌های پژو در امریکا می‌نویسد:
تابستان ۱۹۸۶ همراه با پدرم به یکی از نمایندگی‌های پژو رفتیم، برای یک مأموریت ساده: خرید یک پژو ۵۰۵ توربو ۶ سرعته به عنوان وسیله نقلیه پدرم در شرکت. حالا که به قضیه نگاه می‌کنم، این بدترین ایده پدرم، با فاصله‌ای اندک، بعد از داوطلب‌شدنش به عنوان یک افسر نیروی دریایی در ویتنام بود. البته ۵۰۵ چندان با کوچه و خیابان‌های اطراف‌مان غریبه نبود. در عین حال، نمایندگی منطقه، «جک اشمیت اولدزموبیل پژو»، فردی اخلاق‌مدار و قابل‌اعتماد شناخته می‌شد.
اینکه آقای «اشمیت» در گذشته، چه مسیری را طی کرده بود که به نمایندگی اولدزموبیل و پژو ختم شده بود، خودش جای تأمّل دارد. امّا جای نگرانی نیست؛ چرا که پسرش به‌زودی یک نمایندگی اینفینیتی باز خواهد کرد که احتمالاً شرایط بهتری خواهد داشت.
منبع : پژو