این دو نسخه از پژو پارس یعنی پارس معمولی و پارس ۱۶ سوپاپ از حیث ظاهری هیچ گونه تفاوتی باهم ندارند فقط اگر از قسمت پشت این خودرو و از ناحیه کمی پایین تر به این اتوموبیل نگاه نماییم و با دقت به ناحیه درونی چرخ های پشت نظری بیافکنیم میتوانیم شلنگ ترمز هیدرولیک هر طرف که بصورت خمیده و آویزان از اکسل به سمت قسمت زیرین پیستون ترمز دیسکی همان طرف را ببینیم .
اما در اتوموبیل پژو پارس معمولی مانند پژو ۴۰۵ به جای این شلنگ یک لوله نازک وجود دارد که بطور مستقیم و از بالا وارد محفظهٔ ترمز کاسه‌ای می‌شود که در نگاه به پشت خودرو نمایی ندارد. این سریع‌ترین و مطمئن‌ترین روش برای تفکیک پارس ۱۶ سوپاپ از پارس معمولی بدون نیاز به بازکردن درب موتور است.
شتاب و سرعت مؤثر بهبود یافتهٔ پارس ۱۶ سوپاپ که بواسطهٔ حضور پیشرانهٔ ال۴ بدست آمده بود، توجه مقامات دولتی ایران که همواره به‌دنبال خودروهای خدمت ارزان اما پرتوان هستند را به خود جلب کرد. حجم زیادی از تولید پارس‌های ۱۶ سوپاپ تحویل ادارات دولتی،مجلس و قضات دادگستری شد و همچنین بعنوان خودروی بدرقه (به انگلیسی: escort) تشریفات دولت ایران نیز بکار می‌رود.
پژو پارس خودرویی محصول ایران خودرو است. این خودرو تغییر چهره یافتهٔ پژو ۴۰۵است که در طرح ظاهری آن از بدنه پژو ۴۰۶ الهام گرفته شده است.خودرو پژو پارس با نام داخلی اکس۹ (به انگلیسی: X9) در ابتدا با نام پژو سفیر به بازار عرضه شد ولی چندی بعد به پژو پرشیا تغییر نام دادو هم اکنون در بازار با نام پژو پارس عرضه می‌شود. پژو پارس تاکنون در چهار نوع پارس معمولی، پارس ۱۶ سوپاپ (به انگلیسی:Pars 16V)، پارس اِگزک (به انگلیسی: Pars Exec) و پارس ئی‌ال‌اکس (به انگلیسی:Pars ELX) تولید و عرضه شده است.
پیشرانهٔ ال‌اف‌زی (ال۳) پژو پارسمعمولی مدل ۱۳۸۴
پیشرانهٔ پژو پارس معمولی همان XU7JP پژو-سیتروئن است که در اروپا LFZ و در ایران ال۳ (به انگلیسی: L3) خوانده می‌شود. ال۳ یک پیشرانهٔ ۴ سیلندر خطی به حجم ۱٫۸ لیتر با تنفس طبیعی (به انگلیسی: naturally-aspirated (به اختصار N/A)) و سوخت رسانی تزریقی (به انگلیسی: fuel injection) است که دارای میل سوپاپ تکی از بالا (بهانگلیسی: SOHC) و ۸ سوپاپ و حداکثر توان ۱۰۰ اسب بخار در ۶۰۰۰ دور در دقیقه و حداکثر گشتاو ۱۵۳ نیوتن. متر در ۳۰۰۰ دور در دقیقه است. این پیشرانه توسط یک رایانهٔ ساژم مدل اس‌ال۹۶ (به انگلیسی: SAGEM SL96) (در مدلهای قدیمی) کاربری و هدایت می‌شود. این پیشرانه پیش از پارس، سمند و ۴۰۵ توسط پژو-سیتروئن در پژو ۳۰۶ ۱٫۸آی ۸ سوپاپ، سیتروئن زانتیا ۱٫۸آی ۸ سوپاپ (که در ایران عرضه نشد) و سیتروئن سارا ۱٫۸آی ۸ سوپاپ بکار برده شده بود. این پیشرانه بهمراه مبدل کاتالیزوی اصلی دارای سطح استاندارد یورو۲ (به لاتین: Euro II) است. از دیگر موارد قابل ذکر: طراحی قدیمی بدنه مربوط به دهه ۹۰ میلادی، و فاقد امکانات خودروهای جدیدتر ساخت ایران و عملکرد بد ترمزها در سرعتهای بالا است. اطلاعات فنی این خوردرو: حداکثر توان ۱۰۰ اسب بخار و حداکثر گشتاور ۱۵۳ نیوتن متر ودارا بودن رینگهای ۱۴ اینچی. همچنین ایراد دیگر در طراحی بدنه، صاف و یکنواخت بودن درها و گلگیرها است. در صورتی که در طراحی خودروهای سواری جدیدتر سعی بر آنست تا گلگیرها و درها داری انحنا هم در جهت افقی و هم عمودی باشند. یعنی اگر از جلو به خودرو نگاه کنیم قسمت درها نسبت به جلوی خودرو باید عریض تر باشد و نیز از قسمت پایین شیشه تا پایین در باید انحنای قابل توجهی باشد و اینگونه باعث می‌شود تا خوردوهای سواری با طراحی جدیدتر کمی به شکل تخم مرغ درآید و علت آن امنیت بیشتر در هنگام تصادف است. در واقع با این کار نیروی وارد شده در کل نواحی پخش می‌شود و از آسیب بیشتر جلوگیری می‌شود. این نکته در خودروهای سواری مانند مرسدس بنز، بی ام دبلیو، تویوتا کمری، هیوندای آزرا و حتی در خودرهای ایرانی مانند آوانته، مگان، سمند و تا حدی در پراید قابل مشاهده است.
منبع : پژو پارس